S’Orcu ‘e Montiarvu – Su Carrasecare Anticu Siniscolesu

In d’unu tempus anticu, 1500 annos in antis de Cristos, su ‘ilu de sa vita ‘it presu a sa natura. Mediterrànea Mama manna. Mere de lis poter donare o de nde lis ‘ocare s’ucone a fizos e bestiàmene. Pro s’imboniare a Dioniso, Deus de sa fertilitate, sos òmines cumintzaint a uchier bèstias chin ritos crùos e agrestes, pro catzare su sitis a sa terra ingulimata de sambene. Terra de milli annos, che a sas petras de carcare, che a sos patentes de èliche e de ozastru, in uve arrumbant sos sinnos de un’istòria galu bia. Comente sa morte acollozit su dolu, sa naschita ghetat su sèmene pro un’àtera vita.
In custa rucrata de ànimas, sonazos, voetes, fustes, sàmbene e thithieddu, cumintzat su Carrasecare Anticu Thiniscolesu.

———————————————————–

Sa gana de iscoperrere, de lezere, de chircare a fundu, custos sunt istatos sos elementos chi ant crompitu a sa naschita de s’assotziu S’Orcu ‘e Montiarvu.

Unu assotziu chi naschit duncas pro concruire s’istoria nostra, sos usos de unu tempus, sos numenes de sos locos, sa limba, contatos chin sa rapresentatzione de anticos ritos paganos ligatos a su mundu ‘e sas campannas de sa ‘idda ‘e Thiniscole, chi si sunt pertos in d’unu tempus mancu tropu a tesu dae oje.

Ritos agrarios chi tzapant su locu issoro in su tempus de sas istajones: Carnevale, Carrasecare, Carre de secare, Carre via de achere a cantzos, de istratzare.

Sa Carre est atera cosa dae sa Petha, chi est imberu de mandicare, e nd’est sa paraula matessi chi nos contat de fatos de tristura e disacatu.

Diamus poter fortzis faeddare de zoonosi, de sa bestia ch’intrat in intro ‘e s’omine, chi sichit a si rapresentare in custu mundu de iscuriore e de amargura, chin sa bestia chi ‘enit juta a su sacrifitziu chin lacrimas de dolu.

Est su deus Dioniso chi enit rapresentatu, est sa cara iscura de Bacco, chi onzi annu depet morrere e torrare a naschire che a s’erva de sos campos, che a su laore semenatu e messatu, sichinde su ritmu pissichitu de sa natura chi in sos ritos de su carrasecare si reùnint.

In custu contu anticu si colat dae s’acorramentu de sa bestia a sa passione chi enit ingulimata dae su sacrifitziu de s’orcu, in d’unu andeju crùu de dolore chi depet junghere a una agabata, a una vine, chin su sambene lassatu iscurrere in sa terra e la render prossima chin d’unu ritu chi servit a l’ingrassiare e tenner gai bonu laòre.

Inintro de totu custu, si sumant simbulos e ateros elementos apotropaicos chin su sonu ‘e sos ferros chi ant sas carotzas supra, pro tocheddare e acher tremere sa terra suta a l’schitare dae sa mandronìa, chin atitos e cantos de morte, a banda de sas tantas boches chi si ligant a sa renaschita de sa natura.

Una rapresentatzione chi derivat dae una chirca aprofundita de sas raichinas, de figuras azumai mitològicas chi apartenent a sos antenatos nostros.

Figuras chi chircant de si àchere locu in unu mundu cuntemporàneu sardu chi at postu a un’àla abitos e costùmenes de unu tempus anticu, pro àcher locu a s’era tecnològica iperconsumista.

Est in custu ligònzu profundu tra ‘e s’assòtziu nostru e sa terra fintzas issa nostra pro ite ca l’abitamus, chi naschit sa detzisione de nos mustrare duas bias petzi a s’annu: sa prima in sa die de Su ‘Olòne, su ‘òcu de Sant’Antoni in jannarju, e sa secunda in freàrju pro su carrasecare, in sa die de Su Carrasecare Anticu Thiniscolesu.

Una detzisione chi si relatat in manera coerente chin sa traditzione de sas carotzas sardas, chi in su tempus passatu si mustraiant petzi in custas duas datas chi introduìant a su ‘erànu e a su cumprimentu de s’annu agrìculu, chentza ‘e perversas genuflessiones turìsticas o esperientziales a sa moda ‘e oje.

Una chirca chi non lassat de progredire die pro die, annu pro annu, chi at jutu s’assòtziu nostru a rapresentaret s’elementu de prus mannu importu chin sas carotzas suas: S’Orcu ‘e Montiarvu, Su Guardianu ‘e S’Orcu, Su Tintinnàtu, Su Voe Jacu e Sa Partorja, de Su Carrasecare Anticu Thiniscolesu.

Sichinos in Facebook

Facebook Pagelike Widget